Een gespreid bedje?
Het is advent, een periode van verwachting en voorbereiding waarin we toeleven naar kerst. Dit jaar koos ik als thema: Een gespreid bedje? En ja, dat vraagteken is zeker belangrijk.
Het idee ontstond door een vriendin die een kindje verwacht. Grondig en liefdevol wordt de babykamer klaargemaakt. Lakentjes die matchen met de verf, gordijnen die aansluiten bij de hydrofieldoeken – niets wordt aan het toeval overgelaten. Met milde spot kijk ik, als ‘ervaren moeder’, toe.
Waarschijnlijk deed ik vroeger hetzelfde, hoewel je jezelf daar nooit van verdenkt. Eén ding is duidelijk: dit kind is welkom en komt in een gespreid bedje terecht.
En terwijl ik dit zie gebeuren, vraag ik me af: wat betekent een gespreid bedje in deze wereld? Hoe ziet dat eruit voor baby’s die nu geboren worden in Ter Apel, Gaza, of Soedan? Terwijl wij ons voorbereiden op een kerst vol glinsterende lichtjes, engeltjes en warme kerstmuziek, wordt er op zoveel plekken in de wereld alleen maar duisternis geboren. Wat doen wij daaraan? En welk bedje spreiden wij eigenlijk voor het kerstkind?
In de kerstnacht gebeurt iets ongekend bijzonders. G*d beweegt naar ons toe. Wat wij er ook van maken, licht en hoop worden ons gegeven. Dat is een geschenk. Maar advent vraagt ons om ons daarop voor te bereiden – niet door passief te wachten, maar actief. Het vraagt dat we ruimte maken, in onszelf en in onze wereld. Het licht waar we naar uitkijken, vraagt om inzet.
Advent is naast een tijd van verwachting, ook een tijd van verantwoordelijkheid. Wat doen wij om licht en hoop te brengen waar het ontbreekt?
Een vriendelijk woord, een luisterend oor, een helpende hand – het lijken kleine gebaren, maar samen maken ze een wereld van verschil en kunnen ze het begin zijn van dat ‘gespreide bedje’.
Tegelijk daagt advent ons uit om kritisch te kijken naar onszelf en onze keuzes. Hoe vaak laten we gemak of angst ons leiden? Wat zijn wij bereid te delen?
Tegelijk mogen we hoop putten uit het goede dat al gebeurt. Maar laten we ons niet verschuilen achter het idee dat het ‘wel goed komt’ of dat onze invloed te klein is. Laten we dan Maria niet vergeten: een jong meisje uit een dorpje in Galilea, die simpelweg zei: “Ik ben bereid.”, toen de engel haar het grote nieuws kwam brengen. Wat gebeurt er als wij dat ook durven zeggen? Als we bereid zijn om lichtdragers te zijn in een wereld die dat zo hard nodig heeft?
Advent vraagt niet om perfectie, maar om kleine stappen: licht ontsteken waar het donker is, hoop zaaien waar wanhoop heerst. Zoals ook Kerst niet gaat om de juiste kerstservetten of een foutloos kerstdiner, maar om hoe we anderen bereiken met menselijkheid en liefde. Hoe we ruimte maken voor het licht in ons leven en we dat delen met anderen.
Ik wens u mooie, lichte dagen toe.
Nicoline